Redakcja
Jednym z najbardziej rzucających się w oczy (dosłownie) elementów nowego interfejsu jest agresywna przezroczystość. Efektownie prezentuje się na materiałach promocyjnych, ale w codziennym użytkowaniu wprowadza chaos.
Ikony aplikacji rozmywają się w jednolitą masę półprzezroczystych kształtów. Szczególnie widoczne jest to w centrum sterowania, gdzie przezroczyste przyciski nachodzą na dynamiczne tło, np. podczas słuchania muzyki czy przeglądania Internetu. Elementy sterujące po prostu znikają z pola widzenia.
Dla użytkowników słabowidzących to nie tylko niewygodne, ale tworzy również realną barierę dla korzystania z telefonu. Zgłaszane problemy obejmują trudności w rozróżnianiu kontrolek, rozmycie granic między elementami oraz konieczność nadmiernego wysiłku wzrokowego przy prostych operacjach. Wspomnienia z czasów „skeumorfizmu” wracają, ale niestety już bez jego funkcjonalności.
Przeciążenia sensoryczne
Kolejna nowość, czyli dynamiczne dopasowanie kolorów interfejsu do tła przewijanej treści, w teorii ma poprawić czytelność. W praktyce oznacza ciągłe migotanie, które rozprasza i męczy wzrok. Dla osób w spektrum autyzmu to może być barierą nie do przeskoczenia. Nadmiar bodźców wizualnych prowadzi do przeciążenia sensorycznego. Osoby z ADHD również zgłaszają trudności z koncentracją, ponieważ peryferia ekranu stale walczą o uwagę.
Problem pogłębia brak opcji wyłączenia tego efektu w ustawieniach dostępności. Użytkownicy zostają postawieni przed wyborem: znosić irytujące zmiany albo zrezygnować z korzystania z urządzenia. A przecież podstawą projektowania inkluzywnego jest wybór. Tutaj go zabrakło.
Regres w nawigacji
Zmiany dotknęły także aplikację Aparatu. Przesunięcie elementów sterujących wymaga teraz większego zasięgu kciuka. Brzmi jak drobiazg? Dla osób z ograniczoną sprawnością dłoni, np. z artretyzmem czy porażeniem, to istotna przeszkoda. Nowy układ nie tylko utrudnia obsługę, ale też łamie zasadę spójności. Użytkownik musi na nowo uczyć się obsługi funkcji, która wcześniej działała intuicyjnie. I to bez wyraźnego uzasadnienia projektowego.
Bariera lokalizacyjna
Zaskakuje również brak wsparcia dla języka polskiego w funkcjach takich jak transkrypcja połączeń i tłumaczenia na żywo. To rozwiązania, które mogłyby realnie wspierać osoby niesłyszące i niedosłyszące w Polsce, a jednak Apple ich nie dostarcza. I tu porównanie z konkurencją wypada niekorzystnie. Samsung wprowadza lokalizacje już na starcie, Apple (mimo ogromnych zasobów i doświadczenia) zostawia część użytkowników za burtą. To nie tylko przeoczenie, ale śmiało można stwierdzić, że również technologiczne wykluczenie.
Design czy dostępność?
Nowy iOS to przykład tego, jak chęć zaimponowania estetyką może kolidować z użytecznością i dostępnością. Wprowadzenie barier w systemie operacyjnym, czyli narzędziu codziennego użytku, to oprócz złego pomysłu także naruszenie podstaw projektowania uniwersalnego. Gdy system utrudnia dostęp do podstawowych funkcji, nie mówimy już tylko o „braku optymalizacji”, ale o realnym wykluczeniu cyfrowym.
Do premiery finalnej wersji iOS 26 zostały jeszcze 3 miesiące. To wystarczająco dużo czasu, by wprowadzić poprawki, pod warunkiem, że Apple ich naprawdę chce. Decyzja należy oczywiście do firmy, ale stawka jest wysoka: albo system stanie się bardziej dostępny, albo pozostanie produktem dla wybranych.
Społeczność testerów, użytkowników i organizacji zajmujących się dostępnością już wyraziła swoje zaniepokojenie. Jeśli Apple nie zareaguje, konsekwencje mogą sięgnąć dalej niż iOS. W końcu to właśnie Apple często wyznacza standardy w branży, pytanie tylko, w którą stronę tym razem?
Źródła grafik: https://www.benchmark.pl/aktualnosci/ios-26-opinia.html
